Stadnina Koni

Oto padok dla wszystkich koni z ośrodka.
(http://kowbojm.w.interii.pl/PP.JPG)

El wprowadziła mnie na padok i puściła. Z kuśtykaniem pogalopowałam na drugi koniec. Stanęłam dęba wierzgając przednimi nogami. Stanęłam i dalej z kuśtykaniem przegalopowałam w jeszcze inne miejsce. Gdy się uspokoiłam zaczęłam dość spokojnie się paść.

Gdy tylko mężczyzna po wprowadzeniu go na padok zdjął mi ten przeklęty kantar ruszyłem galopem wykonując olbrzymie koła i rozprostowując zastałe kości. Z moich nozdrzy wydobywała się mgiełka pary, a pod ciężkimi kopytami skrzypiał śnieg. Zarzuciłem głową zwalniając i pokłusowałem do andaluzki prowadzony ciekawością i zainteresowaniem paniami :3. Zatrzymałem się kilka metrów od niej parskając i kiwając głową. Nieco jednak zniechęcił mnie widok rannej nogi u klaczy. Uniosłem wysoko nozdrza i wciągnąłem masę zapachu pochodzącego od niej w celu zbadania czy ma ruję. Zawiodłem się jednak i rzucając łbem odwróciłem co jednak miało być tylko sprawdzianem umiejętności dla andaluzki. Co pokaże temu majestatycznemu ogierowi?

Podniosłam łeb i popatrzyłam z zaciekawieniem na ogiera. Stanęłam dęba na dwóch tylnich nogach. Jeszcze mnie bolała noga, ale nie zważałam na to uwagi. Rana była prawie zagojona. Wierzgałam przednimi nogami, a z pyska wydobywając donośne rżenie. Stanęłam twardo na wszystkich nogach i ruszyłam galopem wcześniej strzelając baranka. Niestety jeszcze trochę ulałam, co było jednak widoczne. Przebiegłam przez cały padok galopem, po czym wróciłam do ogiera. Gdy przechodziłam koło niego uszczypnęłam go w łopatkę. Stanęłam dość blisko niego czekając na jego reakcję.

Strzeliłem barana, gdy tylko klacz się ruszyła. Biegłem ciągle za nią, nie wyprzedzając jednak znacznie spowolnionej przez ranną nogę andaluzki. Kilka razy jednak sprawnie podbiegałem do niej podgryzając w łopatki i zad po czym zwalniałem sprawnie nim towarzyszka zdążyła zareagować. Zatrzymałem się na środku padoku zniżając łeb i oddychając głęboko, a jednocześnie uważnie obserwując poczynania siwki. Uniosłem łeb, razem z ogonem i podążałem za nią wzrokiem nie ruszając się jednak z miejsca.

Nie zwróciłam zbytniej uwagi na jego drobne zaczepki. Tylko na tyle go stać.? Myślałam, że taki ogierek coś potrafi lepszego, choć to co pokazał w boksie robi małe wrażenie. No cóż, jak będzie chciał, to pokaże coś więcej. Prychnęłam, co było wyraźnym znakiem dla niego "Pokaż coś lepszego!"

Gdy klacz przeszła kilka metrów ode mnie drgnąłem i rzuciłem się za nią w pogoń skocznym i energicznym galopem. Chciała więcej, to i więcej będzie miała. Byłem dużo szybszy z uwagi na ranną nogę andaluzki więc bez większych problemów zatoczyłem wokół niej półkole wybiegając na przeciw niej. Zatrzymałem się ostro i stanąłem olbrzymiego dęba przednimi kopytami lekko wymachując kilka metrów od siwki. Temu całemu przedstawieniu towarzyszyło donośne rżenie.

Stałam spokojnie patrząc na ogiera. Tak lepiej. Pobiegłam galopem koło, a jak wróciłam strzeliłam baranka i zarżałam donośnie. Podeszłam kawałek i wyciągnęłam łeb, po czym uszczypnęłam go w łopatkę. Odbiegłam kawałek i stanęłam. Patrzyłam się prosto w oczy konia.

Opadł na ziemie z niezadowoleniem. Nie będzie stawał na głowie. Jeśli jej zależy to niech sama się postara. Tsa, huśtawki nastrojowe to coś co występowało u mnie zbyt często. Drgnąłem pod wpływem chłodnego wiatru i odgarnąłem kopytem śnieg z ciemnozielonej trawy. Zacząłem skubać zmarznięte źdźbła. Już mi nie zależało skoro ta panna to taka uparta. Opuściłem ogon i przestałem ja obserwować. Czy udowodni, że jest warta zainteresowania, to już tylko jej sprawa.
Zapewne nagłe zaprzestanie ekscytacji wynikło z mieszanego humoru po przyjeździe. No nic....

Popatrzyłam ze zdziwieniem na ogiera. Co mu się stało? Nagle zrezygnował. Niezadowolona odbiegłam od niego. Trudno, jeżeli od tak mu nie zależy to nie. Spokojnie zaczęłam skubać trawę.

Wrrr... Zimny wiatr ze śniegiem wiał od lasu. Co chwile drżałem niezadowolony z tego chłodu. Odwróciłem się tyłem do prądu wiatru nadal przyskubując trawkę.

Zdenerwowana odbiegłam na drugi koniec. Przed chwilą był pełen życia, a teraz mnie olewa. Pff. Prychnęłam i spojrzałam przez chwilę na ogiera. Potem odgarnęłam śnieg i poskubałam trochę trawy, co chwilę jednak ukradkiem patrząc na Deliora.

Nomnomnom, trawka <3. Szkoda tylko, że zmarznięta :C. Ale przekopując się przez warstwy śniegu, ukrywające się pod nim jesienne liście, które jeszcze nie zdążyły zgnić i skamieniałą z zimna ziemię natknąłem się na przepyszny korzonek jakowejś rośliny. Uniosłem łeb z satysfakcją przeżuwając zdobycz i zwróciłem oczy ku klaczy. Drgnęło mną jak tylko na nią spojrzałem. Jak tak można w taki mróz wyprowadzać rannego konia bez derki na padok? Barbarzyństwo. Podreptałem do bramy, stanąłem przed nią i zacząłem przyskubywać drewniane ogrodzenie zrzucając jednocześnie z niego tony białego puchu. Z niecierpliwością wyczekiwałem ranka. Zwiesiłem łeb przez ogrodzenie szyję opierając o ten otóż oddzielający mnie od reszty świata przedmiot i przymrużyłem oczy. Zapadłem w płytki i czujny sen.

Ze złością popatrzyłam na ogiera. To już jest chamskie. Jak nie chciał od razu to czemu zaczynał. Prychnęłam z niezadowoleniem i pobiegłam do El. Jak widać usiała odejść, więc głośno zarżałam.

Mijały długie nudne godziny, które niemiłosiernie się dłużyły, aż w końcu mój czjny sen naruszyły głosy ludzi wydobywające się z pobliskiego budynku. Nadal było ciemno i na tle lasów i pól widać było tylko niewielkie kwadraciki światła wydobywające się z okien. Poruszyłem się nerwowo uderzając kopytami o ogrodzenie. Wyciągnąłem do tyłu tylną ścierpłą podczas snu nogę i rościągnąłem ją. Zacząłem robić wolno małe okręgi w pobliżu bramy wyczekując na zabranie z tego przeklętego mrozu.

Popatrzyłam na ogiera, po czym zwróciłam łeb ku drodze. Po chwili zarżałam głośno. Nic. Stanęłam zniecierpliwiona czekając na El. Usłyszałam kroki i w końcu przyszła moja pani. Weszła na padok. Podeszła w moją stronę i wyprowadziła z padoku.
-Pierwszy raz widzę, żebyś chciała wyjść z padoku, a tym bardziej, gdy jest ogier...-powiedziała cicho i szła powoli w stronę stajni.

Z zazdrością przyglądałem się jak Taiara opuszcza padok. Wszystko byleby do ciepła! Kręciłem się przy bramie wyczekując aż ktoś po mnie przyjdzie. Z budynku wyłonił się starszy siwy mężczyzna trzaskając drzwiami. Miał naburmuszoną, odrzucająca minę, a w ręku trzymał mój kantar i uwiąz. Niemalże go przewróciłem gdy tylko otworzył bramę. Nawet nie założył mi kantara. Sam pokłusowałem przed drzwi stajni oddychając chrapliwie.

[zt]

Spojrzałam na ogiera, który przekłusował koło mnie. Nie miał kantara. El popatrzyła, jak ogier stoi przed stajnią i czeka na wpuszczenie.